In het middelbaar werd Malika elke dag opnieuw geconfronteerd met het hoofddoekenverbod. “ Ik mocht geen stap binnen de schoolpoort zetten met mijn hoofddoek, ook al wil je die niet zomaar afzetten op straat, waar iedereen ernaar kan kijken. Het voelde vernederend en dehumaniserend om het elke dag opnieuw te moeten doen. Het wende nooit.” Malika ervaarde tijdens die zes jaren middelbare schooltijd een ware tweestrijd. Er was de Malika die ze kende, in haar hoofd en lichaam, en de Malika op school. Ze was erg gefrustreerd over de islamofobie die vanuit haar omgeving op haar afkwam, gewoon omdat ze een hoofddoek wilde dragen.
Malika Belrhazi is naar eigen zeggen een hardcore Antwerpse. Ze werd in ‘t stad geboren en getogen. Ze ging er naar de lagere en middelbare school, om uiteindelijk wiskunde te studeren aan de Universiteit Antwerpen. “Ik hou zoveel van deze prachtige stad die bruist van culturen, maar er zijn ook uitdagingen.”
De transitie naar hoger onderwijs veranderde alles: “Vanaf de eerste dag op de universiteit voelde ik een enorm gewicht van mijn schouders vallen, ik mocht eindelijk zijn wie ik wilde zijn. Geen vreemde blikken, geen achterdocht meer.” Ze koos ervoor wiskunde te studeren, een onderwerp waarin meerdere leden van haar familie uitblinken. Dat was op de universiteit echter allesbehalve een diverse omgeving. Ze miste herkenning en rolmodellen bij wie ze terecht kon, maar ze genoot wel van de aangename sfeer tussen de wiskundigen, die het compleet irrelevant vinden hoe je je kleedt, zolang ze het naar hartelust over wiskunde kunnen hebben.
Via haar rol als studentenvertegenwoordiger kwam Malika in contact met de decaan Wetenschappen, Sabine Van Doorslaer en professor David Eelbode. Die toonden haar het verschil tussen neutrale acceptatie en het veel meer warme omarmen van iemands identiteit. Malika had nu een emotioneel vangnet op de universiteit en voelde zich uitdrukkelijk gesteund door de professoren om haar heen. Haar carrière startte ze in hetzelfde gebouw, waar ze doctoreert in wiskunde. Bij haar collega’s, die hun focus erg op de wiskunde leggen, merkt ze dat er vaak dat een aantal dingen ver van hun bed zijn, zoals het hoofddoekenverbod voor leerkrachten in het secundair onderwijs, de term actief pluralisme of de aanwezigheid van stille ruimtes op de campus, die Malika mag gebruiken om te bidden. “Wanneer je je mentaal beter voelt op het werk, dan presteer je ook beter. Als het erbij hoort om tussendoor je gebed te kunnen doen, zodat je helemaal opgeladen bent en je werk kan verder zetten, dan zou dat moeten kunnen. Het zorgt ervoor dat ik alles geef op mijn werk!”
Ze staat voor een voornamelijk wit klaslokaal, maar van haar studenten hoort ze steeds opnieuw hetzelfde: het doet hen goed om hun omgeving gerepresenteerd te zien in het klaslokaal. Malika vertelt dat studenten, meisjes en jongens, zelf hun weg vinden naar haar kantoor. “Ze komen even een babbeltje doen bij mij, even frustraties uiten, want ze voelen zich comfortabel bij mij. Wiskunde is niet voor iedereen weggelegd, maar ik wil tonen dat niemand zich tegengehouden zou moeten voelen door angst of onzekerheden.”
Dat ze geen rolmodellen had, motiveert Malika om zelf het goede voorbeeld te geven. Via haar werk als stuver, kwam ze in contact met andere moslima’s die doctoreren aan de universiteit. Bij hen, en ook bij het team Diversiteit, kan ze haar hart luchten: “Ze zijn dagelijks bezig met topics als dekolonisatie en racisme. Ik moet hen geen concepten uitleggen voor ik bij hen terecht kan. De sleutel is eigenlijk dat mensen zich al contextueel geïnformeerd hebben en zo kunnen luisteren naar moeilijke topics.”
“Ik heb het een beetje opgeëist dat ik mezelf kan zijn. Dat wordt me niet gegeven. Ik kom door mijn werk veel in contact met hoger opgeleide mensen met een Belgische, witte achtergrond, die zetten me vaak in een hokje en zijn geschokt als ze horen wat ik doe. Wanneer ik mijn job uitleg, dan lijkt het precies alsof ik opeens meer respect verdien. Waarom is dat zo? Ik zou niet beter behandeld moeten worden omdat ik aan een doctoraat werk!” Hoewel Malika erg trots is op haar carrière in de wiskunde, wil ze bovenal gewoon gezien worden als Malika. Dat de juiste mensen op haar pad kwamen en haar daarbij hielpen, noemt ze geen toeval, maar is voor haar een teken van God. Ondanks haar negatieve ervaringen als jongere, houdt niemand haar vandaag nog tegen om zichzelf te zijn.
Tekst: Camilla Peeters